-मनोज काफ्ले मनसुन


सानैमा मेरो बुबाले म उठ्न नपाउदै श्लोक पढ्ने गर्नु हुन्थ्यो बुबाको श्लोक सुन्ना साथ बिहानी भएको आभाष हुन्थ्यो निदमा म हुन्थें वहाँको सूमधुर स्वरले मन यो प्रफुल्ल हुन्थ्यो आँखा मिचीमिची बिहानीको शितल वातावरणमा पढ्न बस्थें । आज ति दिनहरुको संझना हुन्छ म परदेशमा तिनैदिन संझेर कविता र गजल ले ति दिनहरुको कल्पना यो मनलाई दिन्छु आफैपनी अहिले हरदिन साहित्यमा नै रमाउदा भग्यमानी ठान्दछु । र साच्चैनै लाग्छ साहित्य मेरो परदेशको साथीमात्र नभइ जिवन भरको दुःख सुखको साथी हो । अहीले म कुवेतको मरुभूमीमा छु यहाँ धेरै गर्मीले भिम्मल परेको बेला एक चरण गजलको शेर मेरो लागि अमृत हुन्छ जति पिरमा दिन गुजारेपनी साँझपख लामो सासको साथमा एक शेर गजल पढेर आनन्द लिन्छु कहिले मुनामदनलाई छातीमै टाँसेर निदाउन पुग्छु कहीले गजलका शेर मिलाउन नसकेर झोक्कीदै लटारिन्छु तर भोलीपल्ट विहानै फेरी बुबाको सूमधुर स्वरले सजिएका श्लोक संझिन्छु अनी त्यसैमा गजलका काफीया खोज्दछु । मन प्रफुल्ल पार्न साहित्य र साहित्यप्रमीको खाँचो पर्दछ सहित्य हाम्रो दुखको औषधी पनी हो साहित्यले पे्रमी प्रेमीकाको भूमिकामा साथ दिन्छ । विचारमा बद्लाव मानसिक शत्तिको वृदी प्रेम मिलन समाजका संगतीको प्रशंसा विसंगती वा कुरितीको अन्त गर्न शत प्रतीशत सहयोग गर्दछ भन्ने विश्वास लाग्छ । विभिन्न विधामा साहित्य विभाजित भएपनी यसले हरेक क्षेत्रबाट मनोरंजन दिएको छ कसैलाई गद्य कविता मन पर्छ कसैलाई पद्य कविता अनी गजल मुत्तक कथा निवन्ध आफ्नै भाषामा बोलेको छ बोल्ने तरिका मात्र फरक हो तर मनबाट विष्फोट भएका भावना एउटै हुन । पिर व्ोदनाका शैलीमात्र फरक ढंगले प्रस्तुत भएका हुन तपाँईलेपनी साहित्यलाई मायाँ गर्नुस मनको वह पोख्ने मझेरी बनाउनुहोस अनी आँफै महसुस गर्नुहुनेछ वास्तवमा म किन बोलीरहेछु ?



कुवेत