गजल


किन भत्किदैछ सपनाको महल
शुन्यमात्र छ यहाँ छैन चहलपहल



कस्तो भुमरी पर्‍यो जिन्दगीमा
टुटे नाता सबै यो कस्तो हलचल



भुलाउन सकिन ति कुनै यादहरु
अविस्मरणीय बने हरेक पलपल




निराधार भएछन हरेक सम्बन्ध
पोखियो माया तर आसु टलपल



साथै जुनी बिताउने सधैं सोचिरन्थे
दू:ख पो रहेछ बाँच्न जिवन दुइपल



माधव पोख्रेल कुवैत

गजल



घुम्टो ओढाई बेहुलीलाई चट्ट डोली तार्छु म
यसपालीको मंसिरमा त,पक्कै झ्याई पार्छु म !



सब्को जोडी लठ्ठिदै कानेखुसी गरी हिड्छन्
सुटुक्कै एउटी खोजी,त्यस्तै साउती मार्छु म !



जोरीपारी भेला भै, मेरै कुरा काटी हिड्छन्
एउटीलाई अघि लगाई सब्को सेखी झार्छु म !



के कम् छु'र म पनि,देखाइदिन्छु सबैलाई
सब्को भन्दा मेरै राम्रो,एउटा जोडी नार्छु म !



दोबाटोमा भेट हुँदा, मेरै हाँसो उडाउनेको
घमण्डको पोका सबै उचालेर नै पछार्छु म !



- भीमराज पाराङ कुवैत

गजल



तिमीसंग बिताएका रातहरुको कसम
तनैभरी कुदाएका हातहरुको कसम ।



तिमलाई छोडी अन्तमायाँ लाएको छैन
बनपाखा सुसेलेका पातहरुको कसम ।



सधैतिम्रो संझनामा हराउन मन लाग्छ
पिरतीका लोभलाग्दा बातहरुको कसम ।



समयको नियतीले छुट्टिएको जस्तो भयो
विछोडमा दुख भुल्ने मातहरुको कसम ।



अटुट मायाँ मुटुभरी संगालेर परदेशमा
लेखिएका प्रेमपत्रका खातहरुको कसम ।



मनोज काफ्ले 'मनसुन' सचिव अनेसास कुवैत

यो मेरो पाईलालाई कति दुस्ख छ



सारा काम यसैका भरमा सम्पन्न गर्नु पर्छ ।

यत्रो बिशाल शरीर लाई हिडाउँछ ।

कहिले कहाँ ………।

कहिले कतै ……………

कहिले ढुङ्गै …॥ढुङ्गा भएको ठाउँमा ।

त कहिले काडै काडा भएको ठाउँमा ।

कहिले मरुभूमिमा त ।

कहिले पक्कि सडकमा ।

यस्को कुनै गन्तब्य स्थान छैन ।

कयौं कार्यहरु एसै द्धारा सफल गर्दछन् ।

तर सिन्दुर र फूलमाला ।

केवल गला र निधारले मात्र पाउँछ ।

खै के भन्ने के गर्ने यो त आश्चर्य जनक कुरा छ ।

कसले देखिदिने यसको ब्याथा ।

कसले सुनिदिने यसको कथा ।

कसले बुझिदिने दुस्ख र पिडा ।

केवल यसको प्रयोग द्धारा ।

मनोराजन लिने मात्र छन् दर्दनाक पिडा ।

सुन्ने र बुझ्ने कोहि पनि छैन ।

ढुङ्गाको मुटु भएका मानसपटलमा ।

केवल धोका पिडा बोकेका मात्र छन् ।

- सौगात सुवेदी

नेपाल देखी कुवेट सम्म




मिलन मा हासेउ तिमी बिछोड मा रोएउ पनि

बिदेस तिर बडेका इ पाइला मेरा नजाउ वनी छोएउ पनि

मन मैले कठोर् बनाइ अघी बडे आशु पुच्दै

झरी पर्या दिन थियो पछी लागिन उनी रुदै





भन्दै थिइन नजाउ बिदेश तिमी बिना मर्छु यहाँ

दुई छाक टार्न गाह्रो भये म पनि काम गर्छु यहाँ

अजै उनी रुदै थिइन रोक्दै मलाई गाडी तिर

तर उन्लाई समजाइ बुजाइ लागे म त खाडी तिर





यो खाडी को दु:ख कष्ठ भनी साध्य छैन

बाध्यता ले आएको हुँ रहर ले होइन

काम गरे यहाँ मैले तातो हावा खाइ खाइ

घर मा शुख पाउछन भने मैले दु:ख पाइ





बसनु पर्थ्यो कहिले काही खप्पुस को भरमा

त्यही खादा नि चिन्ता लग्थ्यो भोकै छन कि घरमा

भनेको थिए निसालाई मैले दुई बर्षा मा आउछु भनी

त्यसैले त बसिछिन रे म फर्कने दिन गनी





छैन मेरो कहिले पनि उन्को विश्वाश तोड्ने बानी

त्यसैले त निर्णय गरे अब घर फर्कन्छु भनी

घर फर्कन्छु भनी



होमनाथ गिरी

अल अमना सिक्युरिटी कम्पनी

कुवैत्

कसैको जीवन यहाँ


जीवन मेरो अनी तिम्रो यहाँ सबैको
तर छैन कथा जीवनको एउटै कसैको



यहाँ रुनेको आसु सँग
हाँस्नेको हाँसो मिसिदैन
यहाँ गरीबको झोलीमा
धनीको जुठो पनि पोखिदैन



जीवन चल्दै जान्छ रथको पाङग्रा सरी
भरिदै जान्छ माटो शरीरको नङ्ग्रा भरी



देखिदैन दुर क्षीतिजमा पनि
सुख प्राप्तीको कुनै किरण यहाँ
लेखिन्छ यहाँ तर गरिदैन
भत्काइन्छ तर बनाईदैन केही जहाँ



म पनि भोग्दैछु अनी तिमी पनि भोग्दै जाऊ
यो उत्पिडना यस्तै हो कहिल्यै नथाक्ने घाऊ



हिजो घात उही माथि भयो
आज पनि फेरी त्यही लुटियो
त्यही लडाँईले गुम्यो सारा
आज त्यही संसार बाट छुटियो



जहाँ भिड हुन्थियो त्यही बोली मिसाउँ थियो
सुनिदैन थियो उस्को कुरा फेरी चिच्याउ थियो



आज पनि कोही फेरी त्यही
भिडमा चिच्चाउँदैछ,कराउदैछ
शायद आस अझै छ उसलाई

त्यसैले सपनिमा पनि बर्बराउदैछ ।।।


- माधव पोख्रेल